Our Choice krijgt de kerk vol

Ergens aan een rivier ligt een heel klein dorpje. De dagen kabbelen rustig aan de dorpelingen voorbij en lijken op elkaar. Op zekere dag staan er tientallen mensen voor de kerkdeur. Ze mogen niet naar binnen. Als dat even later wel mag is de kerk binnen een kwartier helemaal vol. Vandaag wordt The Passion opgevoerd en je moet er vroeg bij zijn. De benjamin van het koor heeft het lijdensverhaal van Jezus in een modern jasje gestoken. Door heel veel uren te oefenen heeft ze het bij de koorleden ingeslepen. De verwachtingen zijn hoog gespannen. En dan begint het. De dorpelingen zien de kruistocht van Jezus aan hen voorbij gaan en even later zet het koor in. Zonder tekst zwelt het gezang tot grote hoogte aan en het koor pakt de mensen bij de keel.
De vertellers maken het verhaal ook voor minder ingewijden tastbaar en dringen bij de dorpelingen door. Er gaat een rilling door de kerk als Judas zijn sorry zingt en de verteller beheerst als geen ander de kunst in het vertellen. Zij gaat steeds zachter spreken. Op enig moment fluistert ze bijna als ze zegt " ja, dit gebeurde 2000 jaar geleden, maar dat zouden wij tegenwoordig toch niet meer laten gebeuren? toch?". En dan breekt er een minutenlang stiltemoment aan. Dia's gaan voorbij en tonen de wereld van vandaag met scheepjes vol vluchtelingen en kinderen met Kalasjnikovs. De kerk is dood en doodstil. Niemand beweegt. Het hakt er in. Zo moeten de mensen op die berg bij dat kruis zich ook gevoeld hebben. Een gevoel van diepe schaamte. Er gaan emoties door de kerk. Het lijdensverhaal van Jezus in zijn moderne vorm mist zijn uitwerking niet. Het koor zingt magistraal en ontroert.